YEŞİL KART SİSTEMİ’NİN TARİHÇESİ

1949 yılında Birleşmiş Milletler Avrupa Ekonomik Komisyonu İç Ulaştırma Komitesi’nin Karayolu Ulaşımı Çalışma Grubu, üye ülkelerin hükümetlerine bir tavsiye göndererek; karayolunda seyahat eden motorlu taşıtların işletilmesi nedeniyle ile üçüncü kişilerin uğrayacakları zararları sigorta güvencesi altına alan sigortacılardan, motorlu taşıt sorumluluk sigortasını yaptırma yükümlülüğünün zorunlu olduğu ülkelere giriş yapan sigortalılarını kapsayacak tek tip ve pratik koşullardan oluşan sigorta anlaşmaları yapmaları için istemde bulundu.

Tek tip sigorta belgesi oluşturmanın bu hedefe ulaşmada en iyi yol olacağı sonucuna varan Çalışma Grubu, temel ilkenin çeşitli ülkelerin sigortacıları arasında imzalanacak anlaşmalarla konunun hukuksal boyutunu şekillendirdi.

Tavsiyeye olumlu cevap veren ülkelerin sigorta temsilcileri, Kasım 1951 tarihinde Bürolar Arası Anlaşmayı kabul ettiler ve böylece farklı ülke sigortacıları arasında belirtilen süreç başlamış oldu.

Birleşmiş Milletlerin 5 nolu tavsiyesinin içeriği ve sonraki anlaşmalar:

Her Avrupa ülkesinde ismi Büro olan ve o ülkenin hükümeti tarafından oluşturulan bir merkezi kuruluş olacaktır. Bu kuruluş Yeşil Kart Bürosu’nun görevlerini yerine getirmede yetkilidir. Bu bürolar bir ana kuruluş olan ve merkezi Londra’da (bugün Brüksel) olan Bürolar Konseyi çatısı altında toplanmıştır.

Büroların iki işlevi vardır:

Ödeme Bürosu olarak üyeleri aracılığı ile sigortalılarına Yeşil Kart sigorta sertifikası temin ederler ve aynı zamanda yine tedvir ve hasar giderimi büroları kanalı ile sigortalılarının neden oldukları zararları giderme konusunda garantör olurlar.

İçinde bulunulan ülkenin Tedvir Bürosu, geçerli Yeşil Kart sigorta sertifikasına sahip yabancı plakalı araçların o ülke sınırları dahilinde karıştıkları trafik kazalarından kaynaklanan zararları, yine içinde olunan ülkeye ait hukuksal kurallar ve koşullar çerçevesinde çözümleyip gidermekle görevlidir.

Sisteme dahil olan bürolar yukarıdaki prensipler çerçevesinde Bürolar Konseyinin hazırladığı tek tip anlaşmayı karşılıklı olarak imzalamak zorunda olup, bu anlaşmalar Uniform Agreement olarak anılır. Son yıllarda yapılan pek çok değişiklik sonucu adı geçen anlaşma Internal Regulation olarak anılmaya başlanmıştır.

Ek bir iyileştirme 15.03.1991 tarihli çok taraflı garanti anlaşması ile yapılmıştır. Buna göre, çok taraflı garanti anlaşmasına dahil olan ülkelere ait motorlu araçların plakaları Yeşil Kartın yerine geçmektedir. Bu yüzden bu anlaşmaya araç plakası anlaşması da denilmektedir. Bu durumda ödeme bürosu, kendi ülkesinden çıkan herhangi bir aracın geçerli Yeşil Kart’ı olmasa dahi, bu aracın anlaşma kapsamındaki ülkelerde neden olacağı zararlardan geçerli bir Yeşil Kart sigorta sertifikası varmışçasına sorumlu olmaktadır. (Çıkış ülkesi plaka anlaşması denilen bu anlaşmaya Türkiye dahil değildir.)

BÜROLAR KONSEYİ(COUNCIL OF BUREAUX - COB):

COB, merkezi Brüksel’de bulunan ve Yeşil Kart Sistemi’nin işleyiş ve yönetiminden sorumlu olan bir kuruluştur.

Yeşil Kart Sistemi’ne katılan tüm ülke bürolarından oluşan COB, Birleşmiş Milletler Avrupa Komisyonunun İş Ulaştırma Komitesi’nin Yol Ulaşım Çalışma Grubu’na bağlıdır. Bürolar Konseyi, Birleşmiş Milletler’in 5 nolu tavsiyesinin başarıyla uygulamasını sağlamak için gerekli tüm işlemleri ve inisiyatifleri kullanır ve aynı zamanda anlaşmalara uygunluğu denetler.